بیماری خودایمنی گروهی از بیماری‌ها است که در اثر اختلالی در سیستم ایمنی بدن، حالتی که سیستم ایمنی بدن اشتباهاً به خود بدن حمله می‌کند، ایجاد می‌شوند. بیماری های خود ایمنی می‌توانند گلبول های قرمز، رگ های خونی، غده تیروئید، پانکراس، پوست، مفاصل و پوست را تحت تاثیر قرار دهند.

از جمله شایع‌ترین مثال‌های این دسته از بیماری‌ها میتوان به " لوپوس، ام اس و آرتریت روماتوئید" اشاره کرد.

بیماری‌های خودایمنی زنان را بیشتر از مردان گرفتار می‌سازند و در برخی از خانواده‌هاو میانسالان شایع‌تر هستند (که می‌توان زمینه ارثی داشته باشد). ارتباط مستقیم با سیستم اعصاب داشته و در علم روانشناختی ارتباط آن با ضمیر ناخودآگاه کشف شده‌است.

علائم این بیماری‌ها معمولا رفت و برگشتی هستند. ممکن است بیمار مدتی بدون هیچ‌گونه علامتی درگیر بیماری باشد و گاهی دچار حملات شدید باشد. شدت علائم در انواع مختلف این بیماری‌ها متفاوت است.

درمان بستگی به نوع و شدت بیماری دارد. اکثر بیماری های خودایمنی مزمن هستند و درمان قطعی وجود ندارد، اما علائم را می توان با درمان‌های موقت کاهش داد و کنترل کرد. درباره روش‌های رایج درمان و کنترل برخی علائم بیماری‌های خودایمنی می‌توان به مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) برای کاهش التهاب، داروهای ضد روماتیسمی، داروهای تنظیم کننده سیستم ایمنی بدن، و فیزیوتراپی اشاره کرد.

مهناز متولد ۱۳۵۶ و ساکن تهران است. او مبتلا به لیکن پلانوپیلاریس (نوعی بیماری خودایمنی پوستی) است که منجر به بروز کچلی در بخش‌هایی از سرش شده است. درآمد حاصل از شغل فروشندگی، پاسخ‌گوی نیازهای اولیه زندگی و هزینه‌های درمان او نیست. همسرش اعتیاد دارد و به علت عدم موفقیت در ترک مواد، بیکار است و کمکی به بیمار نمی‌کنند. 

همچنین با توجه به عدم رعایت نظافت و بهداشت از سوی پدر خانواده، دخترشان دچار افسردگی و وسواس شستشو شده‌ است و می‌خواهد تنها زندگی کند. مهناز، حال روحی مناسبی ندارد و امید به زندگی‌اش بسیار پایین است. سابقه بیماری‌های روحی‌روانی مانند اضطراب و افسردگی زمینه بروز این نوع بیماری خودایمنی است.